استاد حسین منزوی این غزل را بعد از ترک دخترش سرود

ﺩﺧﺘﺮﻡ! ﺑﻨﺪ ﺩﻟﻢ ﻏﻤﮕﯿﻨﻢ! ﺷﯿﺸﻪ ﻋﻤﺮ ﻏﺒﺎﺭ ﺁﮔﯿﻨﻢ! ﺟﻮﺟﻪ ﮔﻢ ﺷﺪﻩ ﺩﺭ ﺗﻮﻓﺎﻧﻢ! ﺷﺎﺧﻪ ﺧﻢ ﺷﺪﻩ ﺍﺯ ﺑﺎﺭﺍﻧﻢ! ﺍﯼ ﺟﮕﺮ ﭘﺎﺭﻩ ﺍﻡ! ﺍﯼ ﻧﯿﻤﻪ ﻣﻦ ! ﻣﯿﻮﻩ ﻋﺸﻖ ﺳﺮﺍﺳﯿﻤﻪ ﻣﻦ! ﮔﻞ ﭘﯿﻮﻧﺪ ﺩﻭ ﻏﺮﺑﺖ! ﻏﺰﻟﻢ! ﺣﺎﺻﻞ ﺿﺮﺏ ﺩﻭ ﺣﺴﺮﺕ! ﻏﺰﻟﻢ! ﺍﺭﺙ ﻋﺼﯿﺎﻥ ﻣﻌﻤﺎﯾﯽ ﻣﻦ! ﺍﻣﺘﺪﺍﺩﺧﻂ ﺗﻨﻬﺎﯾﯽ ﻣﻦ! ﺳﺎﻗﻪ ﺳﺮﺯﺩﻩ ﺍﺯ ﻧﺨﻞ ﺗﻨﻢ! ﺟﻮﯾﯽ ﺍﺯ ﺳﯿﻞ ﺧﺮﻭﺷﺎﻥ ﮐﻪ ﻣﻨﻢ! ﮐﻮﮐﺐ ﺑﺨﺖ ﺷﺒﺎﻟﻮﺩﻩ ﻣﻦ! ﻏﺰﻝ ﻃﺒﻊ ﺗﺒﺎﻟﻮﺩﻩ ﻣﻦ! ﻏﺰﻟﻢ! ﺁﯾﻨﻪ ﺍﻧﺪﻭﻫﻢ! ﺑﺎﻧﮏ ﺍﻓﮑﻨﺪﻩ ﻃﻨﯿﻦ ﺩﺭ ﮐﻮﻫﻢ! ﭘﺪﺭﺕ ﺧﺮﺩ ﻭ ﺧﺮﺍﺏ ﻭ ﺧﺴﺘﻪ ﺧﺴﺘﻪ ﺍﯼ ﺑﺮ ﻫﻤﮕﺎﻥ ﺩﺭ ﺑﺴﺘﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﺟﻦ ﺯﺩﻩ ﻣﺘﺮﻭﮎ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﭘﺮ ﺍﺯ ﻫﻤﻬﻤﻪ ﻣﺸﮑﻮﮎ ﺍﺳﺖ ﺭﻭﺡ ﻫﺎ - ﺧﺎﻃﺮﻩ ﻫﺎ -ﺍﯾﻨﺠﺎﯾﻨﺪ ﻣﯽ ﺭﻭﻧﺪ ﺍﺯ ﺩﻟﻢ ﻭ ﻣﯽ ﺁﯾﻨﺪ ﯾﺎﺩﻫﺎ ﺧﯿﻞ ﮐﻔﻦ ﭘﻮﺷﺎﻧﻨﺪ ﺟﺰ ﻣﻦ ﺍﺯ ﻫﺮ ﮐﻪ ﻓﺮﺍﻣﻮﺷﺎﻧﻨﺪ ﮐﺪﺭﻡ ﭘﻨﺠﺮﻩ ﺑﺎﺯﻡ ﻧﯿﺴﺖ ﮐﺴﻠﻢ ﺭﺧﺼﺖ ﺁﻭﺍﺯﻡ ﻧﯿﺴﺖ ﺩﺭ ﭘﯽ ﻫﻤﻘﺪﻣﯽ ﻫﻤﻨﻔﺴﯽ ﺍﯾﺴﺘﺎﺩﻡ ﮐﻪ ﺗﻮ ﺍﺯ ﺭﻩ ﺑﺮﺳﯽ ﺁﻣﺪﯼ ؟

شعر

ﺷﻌﺮ ﭼﻴﺰﻱ ﻧﻴﺴﺖ ﻟﺤﻦِ ﮔﻔﺘﻦ ‏« ﺩﻭﺳﺘﺖ ﻣﻲﺩﺍﺭﻡ‏» ﺍﺳﺖ ﻣﻦ ﻻﻝ ﻭ ﻛﻮﺭ ﻭ ﻓﻠﺞ ﻭ ﺑﻲﺩﺳﺖ ﻭ ﭘﺎ ﺷﻮﻡ ﺍﮔﺮ ﺷﻌﺮ ﻧﺘﻮﺍﻧﻢ ﮔﻔﺖ ﺷﺎﻳﺪ ﺍﻣﺎ ﺩﻭﺳﺘﺖ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺩﺍﺷﺖ ﺣﺘﻤﻦ! «علیرضا روشن»

ﻣﻦ ﺍﺯ ﻧﮕﺎﻩ ﮐﻼﻏﯽ ﮐﻪ ﺭﻓﺖ ﻓﻬﻤﯿﺪﻡ ﮐﻪ ﺳﺮﻧﻮﺷﺖ ﺩﺭﺧﺘﺎﻥِ ﺑﺎﻍﻣﺎﻥ ﺗﺒﺮﺳﺖ مهدی موسوی